โรงเรียนนานาชาติโต สวนทางเด็กไทยเกิดน้อย
ถ้าลูกคือแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ ถ้าการศึกษาคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ผู้ปกครองจะมอบให้กับบุตรหลานของตนได้
ดังนั้นการศึกษาที่ดีที่สุดสำหรับการรับรู้ของพ่อแม่แต่ละครอบครัว ก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเช่นกัน เราจึงเห็นการขยายตัวของทั้งโรงเรียนและนักเรียนนานาชาติเพิ่มมากขึ้นในประเทศไทย
ข่าวที่เกี่ยวข้อง
ไม่มีอะไรที่แพงเกินกว่าจะจ่ายให้กับลูกของตัวเองได้
ล่าสุด ทางกรมพัฒนาธุรกิจการค้าเพิ่งจะออกรายงานข้อมูลธุรกิจโรงเรียนนานาชาติยอดนิยมในประเทศไทยปี 2566 พบว่ามีรายได้รวมกว่า 7.3 พันล้านบาท เติบโต 28% จากปีก่อนหน้าและมีกำไรรวมมากกว่า 1.6 พันล้านบาท หากเอาตัวเลขกำไรต่อรายได้มาหารหยาบๆ จะพบว่าสูงเกือบ 22% สูงกว่าค่าฉลี่ยของกำไรจากการดำเนินงานของบริษัทที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทยที่อยู่ประมาณ 12% เสียอีก
โดยโรงเรียนที่มีค่าเล่าเรียนต่อคนต่อปีสูงกว่า 1 ล้านบาท ได้แก่ โรงเรียนโชรส์เบอรี่ กรุงเทพ โรงเรียน ISB (The International School Bangkok) โรงเรียน NIST ขณะที่โรงเรียนอื่นๆทั้งโรงเรียนคิลส์คอลเลจกรุงเทพ โรงเรียนเวลลิงตันคอลเลจ กรุงเทพ หรือโรงเรียนบางกอกพัฒนาก็มีค่าเล่าเรียนที่สูงใกล้เคียงกันคือสูงกว่า 9 แสนบาทต่อคนต่อปี
แม้ตัวเลขจริงอาจจะคลาดเคลื่อนบ้าง แต่เรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือการเติบโตของธุรกิจนี้ที่ผู้ปกครองในประเทศไทยต่างไว้เนื้อเชื่อใจและสังคมของ “นักเรียนอินเตอร์” ก็กว้างมากขึ้นเรื่อยๆ
ขณะที่ศูนย์วิจัยกสิกรไทยรายงานว่ามูลค่าของธุรกิจโรงเรียนนานาชาติของประเทศไทยปี 2568 จะแตะ 9.5 หมื่นล้านบาท สอดคล้องกับจำนวนผู้มั่งคั่งที่มีสินทรัพย์มูลค่า 1 ล้านดอลลาร์สหรัฐขึ้นไปที่เพิ่มขึ้น 24% ระหว่างปี 2566-2571 โดยกำไรสุทธิเพิ่มขึ้นในอัตราที่ชะลอลง สะท้อนภาพการแข่งขันที่รุนแรงมากขึ้นรวมทั้งต้นทุนการดำเนินงานของโรงเรียนนานาชาติที่สูงตั้งแต่ที่ดิน สิ่งปลูกสร้าง ทรัพย์สินถาวรที่เป็นต้นทุนสำคัญของธุรกิจ รวมทั้งค่าจ้างของบุคลากรที่มีคุณภาพด้วย
ค่าเทอมขนาดนี้ ต้นทุนขนาดนี้ ทำไมโรงเรียนนานาชาติถึงเยอะขึ้นขนาดนี้ ไหนบอกว่าคนไทยเกิดน้อยไง?
จากข้อมูลมหาวิทยาลัยมหิดล อ้างอิงข้อมูลจากกระทรวงมหาดไทย ปี 2567 พบว่า ประชากรไทยมีประมาณ 66 ล้านคน มีเด็กเกิดใหม่ 4.6 แสนคน ซึ่งเป็นปีแรกนับจากที่เก็บสถิติมาที่มีเด็กเกิดใหม่น้อยกว่า 5 แสนคน และอัตราการเกิดน้อยกว่าอัตราการตายต่อเนื่องเป็นปีที่ 4 แล้ว โดยอัตราการเจริญพันธุ์รวมของคนไทยอยู่ที่ 1.0 ถือว่าต่ำมากที่สุดเทียบกับเกาหลีใต้หรือสิงคโปร์ โดยคาดว่าทุก 2 ปี จำนวนประชากรไทยจะลดลงถึง 1 ล้านคน สวนทางกับจำนวนคนไทยที่คิดจะมีลูกมีเพียง 1 ใน 3 เท่านั้น
ตลาดของคนไทยอย่างเดียวคงไม่พอแน่ๆ
ค่อนข้างชัดเจนว่าการเข้ามาและมีอยู่ของโรงเรียนนนานาชาติ นอกจากมองกลุ่มเป้าหมายเป็นผู้มั่งคั่งชาวไทยที่มีอยู่ 10% หรือน้อยกว่านั้นแล้ว ยังเตรียมที่ทางสำหรับกลุ่มบุตรหลานของชาวต่างชาติที่มาพำนักและทำงานในประเทศไทยที่เพิ่จำนวนมากขึ้นด้วย
จากข้อมูลของกรมแรงงานพบว่าจำนวนแรงงานต่างชาติที่เข้ามาทำงานในประเทศไทยกระจุกตัวอยู่ในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ ภูเก็ต ชลบุรี และ เชียงใหม่ สอดคล้องกับจำนวนโรงเรียนนานาชาติที่เพิ่มมากขึ้นเพื่อรองรับกับคนกลุ่มนี้
วันนี้รัฐบาลไทยพยายามอย่างมากเพื่อดึงดูดชาวต่างชาติศักยภาพสูงทั้งเจ้าของกิจการ นักลงทุน พนักงานระดับผู้บริหารและแรงงานอิสระด้านดิจิทัล (Digital Nomad) ให้เข้ามาอาศัยในประเทศ เพื่อกระตุ้นการท่องเที่ยว การบริโภค และเติมแรงงานคุณภาพให้กับกิจกรรมทางเศรษฐกิจของไทยที่ต้องการเปลี่ยนผ่านไปสู่เศรษฐกิจดิจิทัล
เราต้องยอมรับความจริงกันได้แล้วว่าแรงงานคุณภาพในประเทศของเราโดยเฉพาะแรงงานทักษะสูงนั้นไม่พอจริงๆ ผลิตเท่าไหร่ก็ไม่พอและจะปรับปรุง เพิ่มพูนทักษะหรือ Upskill/Reskill ที่เราพูดกันนั้นไม่ง่ายและต้องใช้เวลา ซึ่งภาคเอกชนเรียกร้องเรื่องการจ้างงานแรงงานต่างชาติโดยเฉพาะในกลุ่มอุตสาหกรรมเทคโนโลยีมาพักใหญ่แล้วเพื่อสร้างทีมในการพัฒนาธุรกิจแข่งกับเวทีโลก
ผู้เชี่ยวชาญคาดว่าสังคมของชาวต่างชาติที่เข้ามาทำธุรกิจและทำงานในประเทศไทยจะขยายตัวมากขึ้น ทั้งจากความกดดันด้านภูมิรัฐศาสตร์ที่ทำให้เกิดการย้ายถิ่นฐานและแรงดึงดูดจากความ ‘กินง่าย อยู่ง่าย ต้นทุนต่ำ’ ของประเทศไทย คนที่มีครอบครัวแล้วก็พาคู่สมรสและลูกมาอยู่ด้วย ส่วนคนที่มาปักหลักอยู่ยาว ก็อาจสร้างครอบครัว เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ประเทศไทย
โอกาสของโรงเรียนนานาชาติสำหรับกลุ่มชาวต่างชาติจึงยังน่าสนใจและเป็นไปได้ที่ธุรกิจนี้จะมีบทบาทในเชิงมิติและสังคมมากขึ้นด้วย ถ้าวันหนึ่งเด็กไทยจะเป็น ‘คนส่วนน้อย’ ของโรงเรียนนานาชาติก็ไม่แปลก
มนต์ชัย วงษ์กิตติไกรวัล
นักข่าวเศรษฐกิจและผู้ก่อตั้งเพจ BizKlass
