Longevity…เกินไปมั้ย?
Longevity ใครๆก็พูดแต่คำนี้ จนบางทีคนฟังก็เริ่มเลี่ยน ทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจความเหมายของมันดีนัก แต่พอพูดกันเยอะ มันก็ไม่ค่อยเซ็กซี่สักเท่าไหร่
ข่าวที่เกี่ยวข้อง
ความหมายที่รวบยอดคือ การมีอายุที่ยืนยาวอย่างมีคุณภาพ บนชุดข้อมูลที่ว่าอายุขัยเฉลี่ยของคนไทยเราอยู่ที่ 80 ปี แต่ว่าสังขารที่ยังแข็งแรงของเรานั้นอาจจะอยู่ได้ถึงแค่ 70 ปี นั่นเท่ากับว่าจะมีคนจำนวนมากที่เจ็บป่วยและทุกทรมานจากโรคนานถึง 10 ปีกว่าจะเสียชีวิต
หลักคิดของเรื่องนี้คือพยายามบอกให้เราลดช่องว่างดังกล่าวให้สั้นที่สุด นั่นคือ ทำร่างกายให้แข็งแรงได้นานที่สุด พอป่วยก็ป่วยสั้นๆ จากนั้นก็เสียชีวิต หรือที่เราเรียกกันว่า “ตายดี” นั่นเอง
ทุกอย่างฟังดูดีและเข้าท่า บรรดาผู้รู้ต่างๆก็เน้นเรื่องพื้นฐานที่ควรจะทำทั้งการกิน กาารนอน การออกกำลังกาย การดูแลจิตใจ รวมทั้งการมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนรอบข้างและกลุ่มสังคมที่ใช้ชีวิตอยู่
พูดเหมือนง่าย แต่ทำยากมากขึ้นเรื่อยๆ จากวิถีชีวิตที่แสนจะวุ่นวายแบบนี้
นวัตกรรมและเทคโนโลยี จึงกลาายเป็น ‘ตัวช่วย’ แสนวิเศษที่อาจต่อจิ๊กซอว์ของเรื่องนี้ให้เต็มได้ เกิดโอกาสทางธุรกิจจำนวนมากทั้งอาหารเพื่อสุขภาพ อาหารเสริม ธุรกิจเพื่อสุขภาวะที่ดี ไปจนถึงธุรกิจฟื้นฟูและยกระดับจิตวิญญาณ
คาดการณ์กันว่าตลาดนี้จะใหญ่ทะลุ 6 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐภายในปี 2025 นี้ และมูลค่าธุรกิจเทคโนโลยีเกี่ยวกับผู้สูงวัยอาจขยายตัวแตะ 2.7 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐเลยทีเดียว
เอาเป็นว่าศักยภาพของเรื่องนี้ใหญ่โต จนใครๆก็พลาดไม่ได้ที่จะเกาะกระแสและหาโอกาสทางธุรกิจกับเขา
กิจกรรมทางการตลาดเกี่ยวเนื่องกันทั้งหมดในห่วงโซ่อุปทาน ตั้งแต่ผู้ผลิตอาหารและผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ คนดังหรืออินฟลูเอนเซอร์ที่มีฐานแฟน ช่องทางการจัดจำหน่ายทั้งออนไลน์และออฟไลน์ รวมทั้งสารพัดลูกเล่นของโฆษณาทั้งทางตรงและทางอ้อมเพื่อเร้าให้ผู้บริโภคหันมาสนใจสินค้า...ทุกอย่างกลับไปที่ยอดขายทั้งหมด
เราจะเห็นผู้มีชื่อเสียง นักธุรกิจ ผู้รู้ ผู้ที่น่าจะรู้จำนวนมากตบเท้าเข้าสู่วิถีรู้แจ้งของ Longevity วันดีคืนดีก็พูดเรื่องสุขภาพชนิดเอาเป็นเอาตายขึ้นมา บางคนก็มีพื้นฐานเกี่ยวกับเรื่องนั้นจริง บางคนก็ไม่มี
เกิดการแชร์ “องค์ความรู้” ด้านสุขภาพและการแพทย์ทั้งที่จริงบ้าง ไม่จริงบ้าง ตรงกับที่องค์การอาหารและยารับรองบ้าง ไม่ตรงบ้าง ตรงกับที่แพทยสภารับรองบ้าง ไม่ตรงบ้าง ทั้งที่หลักสากลที่ทั่วโลกยึดถือยังเป็นเวชปฏิบัติอิงหลักฐานหรือการแพทย์ตามหลักฐานเชิงประจักษ์ (Evidence-Based Medicine) ทั้งการตั้งคำถาม-หาคำตอบที่ครอบคุลม การมีงานวิจัยที่น่าเชื่อถือรองรับ หรือการนำไปใช้จริงจนได้ผลที่ชัดเจน
ไม่ใช่นึกจะพูดอะไรก็พูดได้ตามใจชอบ
เราจะเห็นความพยายามของคนบางกลุ่มหรือบางธุรกิจที่พยายามขายความกลัวในคราบของการให้ความรู้ด้าน Longevity จำนวนมาก ทำให้ผู้รับสารเริ่มไม่วางใจกับอาหารที่กิน บ้านที่อยู่ ไปจนถึงสังคมที่ใช้ชีวิต ทั้งที่จริงบ้าง ไม่จริงบ้าง จริงครึ่งเดียวบ้าง
บลูมเบิร์กรายงานว่าการตลาดอินฟลูเอนเซอร์ทั่วโลกในปี 2025 ใหญ่ถึง 3.25 หมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐ เติบโตถึง 36% ในปี 2025 และมีแนวโน้มเติบโตอย่างร้อนแรงต่อไป
ในต่างประเทศ เราจะเห็นตัวอย่างจากการขยายตัวของ GLP-1 ที่ใช้เพื่อการลดน้ำหนักจากการบอกเล่าของอินฟลูเอนเซอร์และรูปร่างที่เปลี่ยนไปของคนดัง จนทำให้ยาขาดตลาดและราคาหุ้นของบริษัทยาทะยานอย่างที่ไม่เคยเป็นหรือสตาร์ตอัพสายสุขภาพที่กำลังโกยเงินจากเทคโนโลยีใหม่ๆทั้งการแสกนร่างกาย การตรวจเลือดและอีกสารพัดเทคนิคที่สั่นสะเทือนหัวใจ ‘ผู้รักสุขภาพ’ ทั่วโลก
กลายเป็นว่าคนดังและอินฟลูเอนเซอร์คือตัวขับเคลื่อนการเติบโตทางธุรกิจ และเรื่องการแพทย์ถูกยกระดับเป็นการตลาดได้อย่างไม่เคอะเขินอีกต่อไป
แต่นี่คือแนวทางที่ยั่งยืนหรือไม่?
ตกลงแล้ว Longevity ต้องใช้หรือไม่ใช้เงิน ผู้บริโภคควรจะจ่ายเพิ่มเพื่อสร้างวิถีชีวิตที่ตายดีของตนหรือไม่ ที่สำคัญคือ การเผยแพร่ข้อมูลด้านโภชนาการและสุขภาพควรถูกสอดส่องมากขึ้น จัดระเบียบให้เข้าที่เข้าทางกว่านี้หรือเปล่า?
กระตุ้นเตือนให้คนรักสุขภาพเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าขายความกลัวให้คนจ่ายเงินเพิ่มเพื่อซื้อสินค้าของคน มันไม่ใช่เรื่องที่น่ารักเลย
มนต์ชัย วงษ์กิตติไกรวัล
นักข่าวเศรษฐกิจและผู้ก่อตั้งเพจ BizKlass
