แอนนี่ บรู๊ค โพสต์3ภาษา ดึงสติเขมร ปล่อยทหารตายแบบไร้เกียรติต่างจากไทย

แอนนี่ บรู๊ค โพสต์ 3 ภาษา ดึงสติเขมร ถามสมควรแล้วเหรอ ปล่อยทหารตายแบบไร้เกียรติต่างจากไทย ผู้นำของตัวเองปิดบังข้อมูล กลายเป็นปุ๋ยของแผ่นดิน 

วันที่ 2 ส.ค. 68จากกรณี เหล่าคนดังออกมา call out พากันติดแฮชแท็ก เปิดเผยความจริงอีกด้าน หลังจากกัมพูชาปล่อยเฟกนิวส์ต่างๆนานานั้น โดยเฉพาะจำนวนทหารกัมพูชาที่เสียชีวิตจากการปะทะบริเวณชายแดนไทย-กัมพูชานั้น 

ด้าน แอนนี่ บรู๊ค โพสต์ข้อความ 3 ภาษา ไทย อังกฤษ เขมร ถึงชาวกัมพูชาที่ต้องสูญเสียลูกหลานจากการสู้รบว่า 

គឺជាបទសម្ភាសន៍​របស់​ខ្ញុំ​ដែលខ្ញុំមិនមានបំណងផ្តន្ទាទោសប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរដែល​សុចរិតទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគេឃើញខុសប្លែកពីព័ត៌មានទូទៅ។ 

ឥឡូវនេះ ខ្ញុំចង់ឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរដែល​សុចរិតបានដឹង​១រឿង​៖​ មានមនុស្សជាច្រើននៅក្នុងប្រទេស​របស់​ពួកគេ ដែលមិនធ្លាប់ហ៊ានយកខ្លួនសពនៃទាហាន​ដែលបានចូលរួមប្រយុទ្ធដើម្បីការពារប្រទេសឬដើម្បីជីវិត​ប្រជាពលរដ្ឋសុចរិត មកសល់នៅផ្ទះ។

ពួកគេ​មិនហ៊ានន—evenមើលថាតើគេបាត់បង់ទាហានចំនួនប៉ុន្មាន? 

ទាហាន​ទាំងនោះ គឺជាកូនស្រី/កូនប្រុសរបស់នរណាម្នាក់ គឺជាឪពុករបស់នរណាម្នាក់ គឺជាប្ដីរបស់នារណាម្នាក់ ហើយគឺជាមនុស្សដែលនរណាម្នាក់ស្រឡាញ់ជាទីបំផុត

សម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរដែល​សុចរិត។ 

ពួកគេមិនទុក្ខខ្លាចផ្តល់កិត្តិយស ឬឈ្មោះមានកិត្តិយស​ណាមួយដល់អ្នកដែលបានបរិច្ចាគជីវិតដើម្បីប្រទេសទេ។ ពួកគេមិនបានថែទាំ​គ្រួសារ​ឬអបអរសពទាហានអ្នកមានកិត្តិយសនោះទេ។ 

វិញទៀត បញ្ញើខ្លួនសពរបស់អ្នកដែលអ្នកស្រឡាញ់បានក្លាយជាអំបៅដីឬក្លាយជារុក្ខជាតិរួចរាល់ហើយ។ 

តើវាសមរម្យរឺ? 

ពួកគេមិនទោះតែអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកឃើញមុខគ្នាលើសពជាលើកចុងក្រោយផងដែរ ឬធ្វើពិធីសព​តាមបែបប្រពៃណីប្រទេសរបស់អ្នកផង។ 

ពួកគេខ្លាចដល់ដើម ដើម្បីប្រាប់អ្នកថា​ តើពួកអ្នកបានបាត់បង់ទាហានប៉ុន្មាន? ហេតុអ្វីតែដូច្នេះ? តើយើងបានដាក់សំណួរមែនទេ? 

ខ្ញុំជឿថា យើងបានដាក់សំណួរហើយ ប៉ុន្តែយើងមិនអាចធ្វើអ្វីបានទេ ហើយ​ខ្ញុំសូមបង្ហាញការសោកស្តាយដោយការគោរពយ៉ាងខ្លាំងនៅត្រ​មាននេះជាចំ​។ 

ប៉ុន្តែក្នុងប្រទេសថៃ​របស់យើង យើងហ៊ានបើកប្រាប់ថា យើងបានបាត់បង់ប៉ុន្មាន ហើយយើងរួចរាល់ហើយក្នុងការដាក់ព្រះរាជសិទ្ធីដល់ទាហានគ្រប់រូបដែលបានស្លាប់ក្នុងការងារជាទីបំផុត យើងឆ្លើយតាមអតីតភាពឲ្យបានល្អបំផុត ប៉ុន្តែនៅក្នុងថ្ងៃសំរាកចុងក្រោយរបស់ពួកគេ។ 

និង​ ទាហានឆ្នើម​ដែលបានស្លាប់ គ្រួសាររបស់ពួកគេនៅសល់ នឹងទទួលបានការថែទាំយ៉ាងបន្ត ដោយគ្មានការលម្រះទុកទេ រួមទាំងពួកគេបានបញ្ជាក់ថា ទោះទាហានរបស់យើងបានចាកចេញក្នុងការងារទ្រព្យនោះវា មានកិត្តិយសយ៉ាងខ្លាំង។ 

យើងមិនខ្លាចចែករំលែក ឬបញ្ជូនរូបភាព សម្រាប់ជាការទទួលការគោរព ផ្តល់តម្លៃ ផ្តល់សារៈសំខាន់ ផ្តល់កិត្តិយសដល់អ្នកផ្តាច់ព្រ័ត្រដ៏ក្លាហាន​របស់យើងទេ។ 

រឿងបែបនេះ ទោះបីមនុស្សទាំងនោះមិនអាចផ្តល់ឲ្យអ្នកបានក៏ដោយ អ្នកនៅតែគិតថា

ពួកគេគិតថាអ្នកជាប្រជាជនដ៏មានតម្លៃ ដែលពួកគេចង់ស្រលាញ់ទុកចិត្ត​ហើយទទួលប្រាម? 

โพสต์นี้ดิฉันไม่มีจุดมุ่งหมายทะเลาะกับประชาชนเขมรผู้บริสุทธิ์ แต่อยากให้เห็นบางอย่างซึ่งต่างจากข่าวสารทั่วไป 

เรื่องนึงที่ฉันอยากให้ประชาชนผู้บริสุทธิ์ของชาวเขมรได้รับรู้ 1 อย่างก็คือ 

บางคนในประเทศของท่านไม่กล้าแม้แต่จะนำศพของทหารที่ไปสู้รบเพื่อดูแลรักษาแผ่นดิน หรือชีวิตของประชาชนผู้บริสุทธิ์กลับบ้าน......... 

เขาไม่กล้าแม้แต่จะบอกว่าเขาสูญเสียนายทหารไปเท่าไหร่? 

ทหารเหล่านั้นคือ ลูกชายของใครบางคน, คือพ่อของใครบางคน ,เป็นสามีของใครบางคน ,และคือคนที่รักสุดหัวใจของใครบางคนของคนเขมรผู้บริสุทธิ์ 

เขาไม่ให้แม้แต่เกียรติยศ ชื่อเสียงของผู้เสียสละชีวิตให้แผ่นดินคุณ ไม่ได้ดูแลครอบครัวหรือสรรเสริญศพของทหารผู้กล้า 

หากแต่ปล่อยให้ศพของคนที่คุณรักนั้นได้กลายเป็นปุ๋ยของแผ่นดินของคุณหรือต้นไม้ไปเรียบร้อยแล้ว 

นั่นสมควรแล้วหรือ? 

เขาไม่ให้แม้เพียงแค่จะให้คุณได้เห็นหน้ากันเป็นครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ หรือได้ทำพิธีศพตามประเพณีของประเทศของคุณเลย 

เขาเหล่านั้นขลาดเกินไปที่จะบอกว่าพวกคุณสูญเสียทหารไปเท่าไหร่ ทำไมนั่นหรือ? พวกคุณเคยตั้งคำถามไหม? 

ฉันเชื่อว่าคุณตั้งคำถามแต่คุณทำอะไรไม่ได้ ซึ่งฉันขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งตรงนี้จริงๆ 

แต่สำหรับประเทศไทยพวกเรากล้าที่จะเปิดว่าพวกเราสูญเสียไปเท่าไหร่ และพวกเราพร้อมที่จะสดุดีให้กับทหารทุกท่านที่ได้จากไปในหน้าที่อย่างดีที่สุด เท่าที่พวกเราจะทำให้เขาได้ในวาระสุดท้ายของพวกเขา 

พร้อมทั้ง ทหารกล้าที่ได้เสียชีวิตไป ครอบครัวของพวกเขาที่ยังอยู่จะได้รับการดูแลอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้ถูกทอดทิ้งแม้ทหารของพวกเราจะจากพวกเราไปในหน้าที่ของเขาอย่างทรงเกียรติแล้วก็ตาม 

พวกเราไม่กลัวแม้กระทั่งที่จะสื่อหรือถ่ายทอดภาพ, เพื่อเป็นการให้เกียรติ ,ให้คุณค่า ,ให้ความสำคัญ ,ให้เกียรติภูมิแก่นักรบผู้กล้าหาญของเรา 

เรื่องแบบนี้เขายังให้พวกคุณไม่ได้ คุณยังคิดว่าเขาคิดว่าคุณเป็นประชากรอันทรงคุณค่าที่เขาต้องรักหวงแหนหรือไม่? 

This post is not intended to provoke conflict with innocent Cambodian citizens.

Rather, I wish to highlight something that differs from the general narratives found in the mainstream news. 

One thing I want the innocent Cambodian people to know is this:

There are some people in your country who don’t even dare to bring home the bodies of the soldiers who fought to protect the land or the lives of innocent civilians. 

They don’t even dare to say how many officers they have lost. 

Those soldiers were someone’s son, someone’s father, someone’s husband, and someone’s most beloved person—Someone among the innocent Cambodian people. 

They aren’t even given the honor or recognition they deserve for sacrificing their lives for your land.

Their families are not cared for, and their brave deaths are not acknowledged or celebrated. 

Instead, the bodies of those you love are left to become fertilizer for your soil or part of the forest. 

Is that truly justifiable? 

They won’t even let you see each other’s faces one last time. 

Nor will they allow proper funeral rites to be conducted according to your country’s traditions. 

They are too cowardly to tell you how many soldiers you have lost.

Why is that?

Have you ever asked yourself that question? 

I believe you have. But you are powerless to act.

And for that, I express my deepest sympathy—sincerely, from the bottom of my heart. 

But as for Thailand,we have the courage to publicly acknowledge how many soldiers we have lost.

We are ready to pay tribute to every soldier who died in the line of duty, as best we can—in their final moments. 

And for the brave soldiers who have fallen,their families continue to receive care and support.

They are not abandoned, even if their loved ones have departed with honor in the line of duty. 

We are not afraid to broadcast or share images—to honor them, to give them value, to recognize their importance, and to bestow dignity upon our brave warriors. 

If they still cannot give you something as basic as this—do you still believe that they truly regard you as valuable citizens to be loved and protected?