ทัพภาค2 แฉกลโกงเขมรใช้ "มรดกโลก" บังหน้าฮุบพื้นที่ 4.6 ตร.กม.

ทัพภาค2 แฉกลโกงเขมรใช้ "มรดกโลก" บังหน้าฮุบพื้นที่ 4.6 ตร.กม. ยันศาลโลกไม่เคยยกดินแดนรอบปราสาทให้ใคร ลั่นใช้แผนที่ไทยลุยปิด "ช่องคานม้า" 

วันที่ 25 ธ.ค. 68 เฟซบุ๊กเพจ “กองทัพภาคที่ 2” เผยแพร่ข้อความว่า ปฐมเหตุความขัดแย้งชายแดนไทย–กัมพูชา ปราสาทพระวิหาร พื้นที่ 4.6 ตร.กม. และดินแดนที่ไทยสูญเสียในอดีต 

1. ปฐมเหตุแห่งข้อพิพาท : คดีเขาพระวิหาร

ข้อพิพาทชายแดนไทย–กัมพูชา มีจุดเริ่มต้นสำคัญจากกรณี ปราสาทพระวิหาร เมื่อกัมพูชายื่นฟ้องต่อ ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ (ICJ) ฝ่ายไทยในขณะนั้นเข้าร่วมกระบวนการด้วยความเชื่อว่าเป็นศาลแห่งความยุติธรรม แต่ผลลัพธ์กลับสะท้อนความเป็น “ศาลการเมืองระหว่างประเทศ” มากกว่าการพิจารณาตามภูมิประเทศจริง 

คำพิพากษา ปี พ.ศ. 2505 มี 3 ประเด็นหลัก

 1. ตัวปราสาทพระวิหารตั้งอยู่ในดินแดนของกัมพูชา

 2. ไทยต้องถอนกำลังออกจากบริเวณตัวปราสาท

 3. ไทยต้องคืนโบราณวัตถุที่นำออกไปหลังปี 2497

ข้อสำคัญ: ศาล ไม่เคยตัดสินเส้นเขตแดน และ ไม่เคยระบุพื้นที่รอบปราสาท 

2. พื้นที่ 4.6 ตร.กม. : ช่องว่างของคำพิพากษา

คณะรัฐมนตรีไทยในปี 2505 ตีความว่ากัมพูชามีสิทธิ เฉพาะตัวปราสาท ไทยจึงล้อมลวดหนามรอบปราสาทอย่างแคบที่สุด แต่กัมพูชากลับใช้ แผนที่มาตราส่วน 1:200,000 เป็นฐานอ้างสิทธิ ซึ่งหากยึดตามนั้น ไทยจะสูญเสียดินแดนจำนวนมาก รวมถึง

 • ภูมะเขือ

 • พลาญอินทรี

 • ช่องคานม้า

 • โบราณสถานตลอดแนวชายแดน

 • และผลประโยชน์เชิงยุทธศาสตร์ในอ่าวไทย 

ผลคือการเกิด “พื้นที่ทับซ้อน 4.6 ตารางกิโลเมตร” 

3. การใช้มรดกโลกเป็นเครื่องมือทางการเมือง

ปี 2549–2551 กัมพูชาพยายามนำปราสาทพระวิหารขึ้นทะเบียนมรดกโลก โดยรวมพื้นที่ 4.6 ตร.กม. แม้ไทยจะยืนยันให้ขึ้นทะเบียนเฉพาะ “ตัวปราสาท” วันที่ 7 กรกฎาคม 2551 UNESCO ประกาศขึ้นทะเบียน ปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลกของกัมพูชาโดยไม่ครอบคลุมพื้นที่ 4.6 ตร.กม. แต่ความตึงเครียดตามแนวชายแดนได้เริ่มปะทุแล้ว 

4. ความรุนแรงและการรุกคืบ (2551–2554)

 • ต.ค. 2551 – ปะทะบริเวณห้วยตานี–ภูมะเขือ

 • เม.ย. 2552 – ภูมะเขือ–ผามออีแดง

 • ก.พ. 2554 – สงคราม 4 วัน ใกล้ปราสาทพระวิหาร

 • เม.ย.–พ.ค. 2554 – ปราสาทตาควาย–ตาเมือนธม 

กัมพูชาดำเนินการ รุกคืบเชิงพื้นที่ อย่างเป็นระบบ

 • สร้างชุมชน

 • สร้างถนนคอนกรีต

 • สร้างวัดแก้วสิกขาคีรีสวาระ

 • เชื่อมเส้นทางขึ้นช่องคานม้า–พลาญอินทรี–ตัวปราสาท ทั้งหมดเป็นการ ละเมิด MOU43 อย่างชัดเจน 

5. คำพิพากษาตีความ ปี 2556 : ไม่ได้ให้ 4.6 ตร.กม.

กัมพูชายื่นคำร้องให้ ICJ ตีความใหม่ โดยศาลโลกมีคำตัดสินว่า

 • ไม่ยกพื้นที่ 4.6 ตร.กม.ให้กัมพูชา

 • ภูมะเขือไม่เกี่ยวกับปราสาทพระวิหาร

 • แต่เห็นว่าไทยล้อมพื้นที่ชิดตัวปราสาท “แคบเกินไป”

อย่างไรก็ตาม ศาลไม่ระบุแนวเขตที่ชัดเจนและโยนภาระให้สองประเทศเจรจาเอง 

6. ความจริงเชิงยุทธศาสตร์ในปัจจุบัน

ตลอดมา กัมพูชาใช้ทุกวิธีทั้งการแทรกซึม การตั้งฐานทหาร อ้างการลาดตระเวนร่วม ค่อยๆ ขยายพื้นที่ทีละนิด พื้นที่สำคัญที่ถูกคุกคาม ได้แก่

 • พลาญอินทรี

 • ช่องคานม้า

 • ห้วยตามาเรีย

 • ภูมะเขือด้านหน้าผา

 • ช่องโดนเอาว์

 • พลาญยาว–พลาญหินแปดก้อน

ฐานยิงและอาวุธวิถีโค้งจากฝั่งเขาพระวิหาร ถือเป็นภัยคุกคามโดยตรงต่อกำลังพลไทย 

7. สิทธิในการป้องกันตนเองของไทย

ภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ ไทยมีสิทธิอันชอบธรรมในการป้องกันตนเอง (Right to Self-Defense) และ ทำลายภัยคุกคามที่คุกคามกำลังพลและอธิปไตย

เป้าหมายเชิงยุทธศาสตร์ที่ชัดเจนคือสถาปนาอำนาจรัฐไทยตามแผนที่ 1:50,000 ปิดช่องคานม้าตัดเส้นทางลำเลียงขึ้นปราสาทจากฝั่งกัมพูชา

นี่ไม่ใช่เพียงเรื่อง “อดีต” แต่คือ สมรภูมิแห่งความทรงจำ อธิปไตย และศักดิ์ศรีของชาติ แผ่นดินที่เสียไปในอดีตไม่ได้แปลว่าเราต้องยอมเสียในปัจจุบัน

ขอเป็นกำลังใจให้ทหารไทยทุกนายที่ยืนอยู่แนวหน้าเพื่อปกป้องผืนแผ่นดิน ประชาชนไทยจำนวนมากพร้อมสู้และยืนอยู่เคียงข้างกันเสมอ เพื่อปกป้องผืนแผ่นดินนี้