ฝีมือล้วนไม่พึ่ง AI รู้จัก “โปสเตอร์หนังวาดมือ” ตำนานที่ยังมีลมหายใจ
ชวนรู้จักงานศิลปะแฮนด์เมดที่อยู่คู่กับวงการหนังไทย หลังเกิดดรามาต่างชาติด้อยค่าโปสเตอร์ "ดาบพิฆาตอสูร" ฉบับวาดมือ
เกิดเป็นประเด็นร้อนในโลกโซเชียล เมื่อชาวต่างชาติบางกลุ่มออกมาวิจารณ์โปสเตอร์หนัง "ดาบพิฆาตอสูร" ฉบับวาดมือของไทย ว่าดูไม่เหมือนต้นฉบับและคุณภาพแย่ จนเกิดเป็นมีมและคอมเมนต์เชิงขบขันมากมาย บ้างก็ว่า "พวกเขาทำให้ทันจิโร่ (ตัวละครหลักในเรื่อง) ดูแย่มาก ๆ" บ้างก็ว่า “ไม่ นั่นไม่ใช่ทันจิโร่”
ข่าวที่เกี่ยวข้อง
จนชาวเน็ตไทยและต่างชาติอีกจำนวนมากก็ได้ออกมาโต้ตอบอย่างดุเดือดเพื่อปกป้องงานศิลปะอันทรงคุณค่าชิ้นนี้ ว่านี่คือผลงานศิลปะทรงคุณค่าที่มีมานานข้ามกาลเวลา หาได้ยาก คนวาดก็เป็นคนในท้องถิ่น ที่อายุมากแล้วด้วย ทุกคนควรให้เกียรติศิลปิน และวัฒนธรรมงานฝีมือที่เกิดจากมนุษย์ ที่นับวันจะมีแต่หดหายไป แถมยังฉะแรงว่า ต่างชาติบางคนคงเสพแต่ศิลปะที่สร้างขึ้นจากปัญญาประดิษฐ์จนชิน จึงไม่เห็นความสำคัญของงานศิลปะที่แท้จริงที่ "อย่างน้อยก็ไม่ได้ใช้ AI"
ดราม่าครั้งนี้จึงเป็นเหมือนการปะทะกันระหว่างมุมมองที่แตกต่างกันในเรื่องของงานศิลปะและวัฒนธรรม แต่ก็แสดงให้เห็นถึงความภาคภูมิใจของคนไทยที่มีต่อโปสเตอร์หนังวาดด้วยมือ ที่ถือเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์วงการภาพยนตร์ไทย
วันนี้เราเลยจะพาไปทำความรู้จักศิลปะอีกประเภท ที่เหลือน้อยเต็มที่แต่ในบางพื้นที่ก็ยังคงรักษาไว้ จนมันสามารถข้ามผ่านกาลเวลาและเทคโนโลยีมาได้และอยู่รอดถึงปัจจุบัน นั่นก็คือโปสเตอร์หนังที่วาดด้วยมือ 100% นั่นเอง
โปสเตอร์วาดมือคืออะไร ทำไมถึงเป็นงานศิลปะที่หายาก
ในอดีตโปสเตอร์หนังแบบวาดมือคือสิ่งที่อยู่คู่กับวงการภาพยนตร์ไทยมาอย่างยาวนาน โดยเฉพาะในโรงหนังท้องถิ่นต่างจังหวัด ช่างวาดโปสเตอร์จะใช้ฝีมือล้วน ๆ ในการวาดตัวละครและฉากต่าง ๆ ขึ้นมาใหม่บนผืนผ้าใบขนาดใหญ่ ทำให้โปสเตอร์แต่ละชิ้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่ซ้ำใคร และกลายเป็นงานศิลปะที่สะท้อนถึงยุคสมัยนั้น ๆ
งานวาดโปสเตอร์หนังแบบนี้ต้องใช้ทั้งฝีมือและเวลาอย่างมากในการสร้างสรรค์ กว่าจะออกมาเป็นผลงานที่สมบูรณ์ได้หนึ่งชิ้น ช่างวาดหลายคนในปัจจุบันก็อายุมากแล้ว และมีจำนวนน้อยลงเรื่อย ๆ ทำให้โปสเตอร์วาดมือกลายเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่ควรค่าแก่การอนุรักษ์
โปสเตอร์วาดมือกับการเดินทางข้ามกาลเวลา
จากยุคทองของโรงหนังแสตนด์อโลนที่โปสเตอร์หนังวาดมือจะถูกวาดบนแผ่นไม้อัดขนาดใหญ่ 30-40 แผ่นเพื่อโปรโมตหนังทั้งบนคัตเอาท์ขนาดใหญ่หน้าโรงหนัง และบนรถแห่ไปทั่วเมือง ทุกวันนี้การทำโปสเตอร์แบบวาดมือยังคงอยู่ แต่ก็ต้องปรับเปลี่ยนไปตามยุคสมัย จากที่เคยใช้วัสดุอย่างสีน้ำมันก็ถูกแทนที่ด้วยสีโปสเตอร์ สีทาบ้าน เพื่อความสะดวกและรวดเร็วขึ้น ขนาดของโปสเตอร์ก็เล็กลงจากเดิมหลายเท่าตัว เหลือเพียงไม้กระดาน 6-9 แผ่น ทำให้โปสเตอร์แต่ละชิ้นถูกเขียนและลบบนแผ่นไม้อัดชุดเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แม้เทคโนโลยีจะเข้ามาแทนที่การสร้างโปสเตอร์ส่วนใหญ่ด้วยไวนิลและงานพิมพ์ที่รวดเร็วกว่า แต่กลุ่มผู้ชื่นชอบที่ยังคงเห็นคุณค่าของงานศิลปะนี้หลายคนก็ได้ร่วมกันผลักดันให้ภาพวาดเหล่านี้กลับมาเป็นที่รู้จักอีกครั้งในโลกโซเชียล จนได้รับความสนใจจากคนรุ่นใหม่มากขึ้น ทำให้งานศิลปะทรงคุณค่านี้ยังคงมีลมหายใจต่อไปในวงการภาพยนตร์ไทย
แม้ว่าจะหาดูได้ยากแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหลือยู่ สำหรับใครที่อยากรับชมผลงานโปสเตอร์หนังวาดด้วยมือของจริง ยังมีให้เห็นได้ในพื้นที่ภาคใต้ในจังหวัดยะลา พัทลุง ซึ่งโรงหนัง ‘โคลีเซียม’ ยังคงรักษาและผลิตผลงานโปสเตอร์แบบดั้งเดิมออกมาให้ผู้ชมทุกเพศทุกวัยได้ชื่นชมกัน
Advertisement
