โรงงานน้ำตาลกุมภวาปีปิดกิจการ ทำให้แม่ค้าส้มตำ สาวโรงงาน ถึงกับน้ำตาตก หมดหนทางทำกิน ยังไม่หางานใหม่ขอทำใจก่อน
หลังจากที่โรงงานน้ำตาลกุมภวาปีของ บ.น้ำตาลกุมภวาปี จก. แจ้งการเลิกกิจการเพราะสภาพเศรษฐกิจหลังจากดำเนินกิจการมามากกว่า 58 ปี โดยจ่ายเงินชดเชยให้พนักงานมากกว่าที่กฎหมายกำหนด ซึ่งการเลิกกิจการของโรงน้ำตาลนอกจากพนักงานที่ได้รับผลกระทบ ยังมีร้านขายไก่ย่างส้มตำใกล้โรงน้ำตาลที่ขายให้พนักงานของคนงานกว่า 10 ปี ได้รับผลกระทบด้วย ขณะที่พนักงานสาวรับยังทำใจไม่ได้ร้องไห้ทุกคืนถึงทำงานไม่ถึง 5 ปีแต่ก็ผูกพันเหมือนครอบครัวใหญ่
ผู้สื่อข่าวรายงานจาก จ.อุดรธานีมา ถึงบรรยากาศของโรงงานน้ำตาลกุมภวาปีเทศบาลตำบลกุมภวาปี อ.กุมภวาปี ที่เงียบเมื่อไม่มีพนักงานเหมือนเช่นทุกวัน รวมถึงถนนหนทางที่ก่อนนี้จะมีรถของโรงงานหมุนเวียนเข้าออกหรือรถของผู้มาติดต่อหลังโรงงานน้ำตาลปิดตัวลงไป ขณะที่มีร้านขายไกย่างส้มตำที่อยู่ใกล้โรงงานซึ่งเป็นร้านค้าชุมชนที่ทางโรงงานน้ำตาลได้สร้างขึ้นมาให้ชาวบ้านมาเช่าเปิดร้านขายของขายอาหารที่ทุกวันจะมีพนักงานของโรงงานมาหาซื้ออาหารไปกินในโรงงานตั้งแต่ช่วงเช้าจนถึงเที่ยง หรือมีการโทรศัพท์สั่งซื้อแล้วออกมานำอาหารไปกินกันในโรงงาน มาวันนี้เมื่อโรงงานน้ำตาลปิดตัวลงไปร้านค้าร้านอาหารที่เคยมีคนงานมาใช้บริการก็เงียบลงไป
นางสุภารัตน์ โภคาพาณิชย์ อายุ 48 ปี แม่ค้าร้านไก่ย่างส้มตำใกล้โรงน้ำตาลเปิดเผยว่า ก่อนหน้าตนไม่รู้เรื่องที่โรงน้ำตาลกุมภววาปีจะปิดมาก่อน ทราบแต่ว่าเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมามีการติดป้ายประกาศขึ้นบอร์ดและพนักงานก็มาพูดคุยกันบอกวว่าโรงงานจะปิด เราถามว่าอ้าวแล้วโรงงานจะปิดแบบไหนเขาก็บอกว่าปิดเลยทำให้ตนมารู้เรื่องทีหลังเขาแล้วก็ไม่มีใครที่รู้ล่วงหน้าเลย ตนจึงไม่ได้คิดว่าจะทำอย่างไร
“พอรู้ว่าโรงงานจะปิดแบบถาวรก็รู้สึกใจหาย เพราะว่าเราค้าขายของให้คนในโรงงานมาตลอด ถ้าคนงานไม่ออกมาซื้อที่ร้านเองเขาก็จะโทรศัพท์มาสั่งส้มตำเอาไปกินกัน ที่ผ่านมาเราก็ได้เงินจากคนในโรงงานมามากอยู่ คนไหนจะประหยัดมีเงินน้อยเขาก็ซื้อน้อย แล้วแต่เงินเดือนเขาได้มากหรือน้อย แต่ส่วนใหญ่แล้วคนงานเขาจะไม่ค่อยมานั่งกินที่ร้าน เขาจะห่อข้าวไปกินในโรงงานแล้วก็มาซื้อกับข้าวถุงที่ขายถุงละ 10-20 บาทที่ร้านไปกิน”
นางสุภารัตน์บอกอีกว่า เมื่อโรงงานน้ำตาลปิดทางร้านก็คงได้รับผลกระทบอย่างมาก วันนี้ก็ลดของที่จะเอามาขายลงไปมาก ไหนจะเจอเรื่องโควิดแล้วต้องมาเจอเรื่องปิดโรงงานทำให้ค้าขายแย่ลง เพราะปกติทุกวันคนในโรงงานเขามาซื้อของที่ร้านเยอะอยู่ คนงานมาซื้อของแถวนี้แทบทุกร้าน ทั้งร้านข้าวมันไก่ที่ใส่กล่องไปกิน ซึ่งเขาก็จะมาซื้อไปกินสลับร้านกันไป เมื่อโรงงานปิดต่อไปนี้ก็ต้องลดของที่จะมาขายในร้านลง ร้านอาหารก็เยอะ ต่อไปไม่มีคนมาซื้อคนแถวนี้เขาก็หากับข้าวกินกันเอง
“ที่จริงแล้วกับข้าวที่ขายตอนเช้าจะไม่เหลือเลย คนงานในโรงงานจะมาซื้อไปหมด แต่ตอนนี้เหลือตั้งหลายอย่าง ทุกวันจะไม่มีกับข้าวค้างแบบนี้แต่วันนี้เหลือ หลังจากนี้ยังไม่รู้ว่าจะปรับตัวอย่างไรเพราะคงปรับไม่ทัน” แม่ค้าส้มตำไก่ย่างกล่าว
ด้าน น.ส.ศิริรัตน์ สุทธยาคม อายุ 30 ปี พนักงานของโรงน้ำตาลกุมภวาปีเปิดเผยว่า ตนทำงานที่โรงงานนี้มา 4 ปี 6 เดือน พอรู้ว่าโรงงานจะปิดมีความรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจเลยเพราะว่าไม่มีการได้ตั้งตัวมาก่อน พอรู้ข่าวจริงๆ ก็ช็อกร้องไห้ทุกคืนแล้วก็เครียดกินข้าวไม่ลงเลย เพราะเป็นความรู้สึกผูกพันและเป็นสถานที่ที่ให้เราได้มีงานทำมีประสบการณ์การทำงานที่ดีแล้วก็มีสังคม มีเพื่อนร่วมงานที่ดี ใช้คำว่าเป็นครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งได้เลย ถึงเราทำงานที่นี่ไม่นานเหมือนรุ่นพ่อรุ่นลุง แต่ว่าสำหรับตนแล้ว 4 ปี 6 เดือนถือว่ามากที่สุดและก็มีความสุขที่สุดแล้ว
“เมื่อโรงงานปิดแล้วเรื่องของค่าชดเชยที่ได้ถ้าเปรียบเทียบไปแล้วอ่านรายละเอียดต่างๆ ที่ทางผู้บริหารเขาให้เข้าร่วมโครงการแล้ว เขาให้พวกเรามากกว่าที่กฎหมายกำหนด และเขาคงบอกว่ามีอีกหลายคนที่ลำบากจริงๆ แล้วคงต้องการให้เพื่อได้ไปตั้งตัว ส่วนเรื่องที่ไปมองหางานใหม่ตอนนี้คงยังไม่หาเพราะขอพักก่อน ขอตั้งหลักก่อนเพราะตอนนี้ยังอยู่ในช่วงความรู้สึกที่ยังอยู่ในความทรงจำที่เรายังรักและคิดถึงโรงงาน”
น.ส.ศิริรัตน์บอกอีกว่า แต่ว่าในอนาคตเป็นสิ่งที่เราต้องเดินต่อไป ถ้าตนยังมีลมหายใจก็ต้องสู้ต่อ ตนอายุยังน้อยอยู่ ยังสามารถมองหางานอื่นได้ ตอนนี้ตนให้เวลาตัวเองเพื่อทำใจหลังจากที่ทำใจเสร็จแล้ว เข้มแข็งแล้ว ตนก็ต้องลุกขึ้นสู้ไปและหางานใหม่ทำ
