โควิดพ่นพิษ! แม่ค้าผูกคอตายเซ่นหนี้เงินกู้ ผัวร่ำไห้หน้าโลงวอนรัฐเข้าถึงคนจน

จากเหตุการณ์สลด เมื่อวันที่ 17 ส.ค. 64 เวลาประมาณ 08.30 น. เจ้าหน้าที่ สภ.เชียงแสน จ.เชียงราย ได้รับแจ้งว่ามีเหตุหญิงวัย 52 ปี เสียชีวิตด้วยการใช้เชือกไนลอนผูกคอกับขื่อหลังคาห้องครัวภายในบ้าน ลักษณะศพผู้ตายห้อยแขวนอยู่กับเชือก ลิ้นจุกปาก เท้าติดพื้น สวมเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีเหลือง กางเกงขายาวสีดำ ทราบชื่อนางรถรินทร แม่ค้าขายข้าวซอยน้ำเงี้ยว จากปมปัญหาเครียดเรื่องหนี้สิน และเศรษฐกิจในประเทศไทยที่ไม่สามารถทำงานหาเงินมาใช้หนี้ได้ในสถานการณ์เช่นนี้

วันที่ 18 ส.ค. 64 ทีมข่าวอมรินทร์ ทีวี เดินทางไปยังบ้านที่เกิดเหตุ ม.1 ต.ป่าสัก อ.เชียงแสน จ.เชียงราย พบว่าเป็นบ้านเป็นปูนชั้นเดียว ด้านหน้าบ้านเปิดเป็นร้านขายข้าวซอย บริเวณห้องครัวหลังบ้านถูกตีฝาผนังโดยไม้ บริเวณบ้านถูกตั้งเป็นสถานที่ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาเรียบร้อย

นายบุญเรือง อายุ 61 ปี สามีของผู้ตาย เปิดใจว่า ก่อนหน้านี้ตั้งแต่มีโควิด-19 เข้ามาประมาณ 2 ปีให้หลัง ผู้ตายบ่นอยู่เสมอว่าขายข้าวซอยไม่ค่อยได้ เพราะบางวันลงทุนไป 1,000 กว่าบาท บางวันไม่ได้กำไร บางวันก็ขาดทุน ขายไม่ได้สักชาม จากเดิมที่เคยได้กำไรวันละ 200-300 บาทต่อวัน

ในขณะที่ตนเองมีอาชีพรับจ้างไถนาวันละ 300 บาท หักค่าน้ำมันรถวันละ 40 บาท เหลือแค่วันละประมาณ 250 บาทเท่านั้น ก็ต้องใช้หนี้ทั้งหมด ภรรยาจึงหันไปกู้หนี้นอกระบบในอัตราดอกเบี้ยร้อยละ 20 กับเจ้าหนี้หลายเจ้า โดยไม่บอกตน รวมแล้วเป็นเงินทั้งต้นและดอกประมาณ 80,000 บาท กู้มาได้ 2 ปี ทะยอยจ่ายรวมวันละ 1,950 บาท

ทั้งนี้ ยังมีหนี้ ธ.ก.ส. ที่กู้มาสร้างบ้านเมื่อประมาณ 10 กว่าปีที่แล้วอีก 1.5 ล้านกว่าบาท ปัจจุบันมีดอกเบี้ย 400,000 บาท ทำได้แค่ส่งเดือนละ 500-2,000 บาท แต่ช่วงนี้อยู่ระหว่างพักชำระ และทางธนาคารไม่กำหนดว่าต้องจ่ายภายในกี่ปี เพียงแค่แนะนำว่าอย่าให้ต้นและดอกเบี้ยเกิน 2 ล้านบาท

เมื่อปีที่แล้ว ดาวน์รถไถมา 20,000 บาท ส่งไปได้ 1 แสนกว่าบาท แต่ก็ส่งต่อไม่ไหว จึงต้องคืนบริษัทไป และยังมีหนีอื่น ๆ อีก อาทิ ค่าเช่านา 15 ไร่ ไร่ละ 2,000 กว่าบาท ค่าเช่าที่ดินปลูกมันสำปะหลัง 6 ไร่ ไร่ละ 1,500 บาท ที่ทำให้ภรรยาเครียด

ที่ผ่านมาประมาณ 5-6 วัน ภรรยาตนพูดกับลูกชายว่า "ดูแลยาย ดูแลลูกดี ๆ นะ ถ้าแม่ไม่อยู่ก็ดูแลกันนะ" ซึ่งตอนนั้นลูกชายก็ตอบไปด้วยความตกใจว่า "แม่ ทำไมพูดแบบนี้ ถ้าเรามีกำลังใจ เราต้องสู้ ๆ สู้ต่อไป ถ้าเราสู้ไม่ไหว แล้วเขามาฆ่าเราตาย เราก็ตายกันทั้งหมดนี่แหละ จะหาทางออกทางไหนก็เอาเงินมาให้เขาไม่ได้หรอก ช่วงนี้ก็โควิด-19 ไม่มีใครกล้าจ้าง" จากนั้น 3-4 วันถัดมา ตนเห็นว่าภรรยามีการหยิบมีดและเชือกไนลอนจากที่ไหนไม่รู้มาเก็บไว้ในห้องนอน พร้อมพูดกับตนว่า "จะฆ่าตัวตาย แต่ทำไม่ได้จริง ๆ" ซึ่งตนก็พยายามห้ามตลอดว่า "ไม่ต้องทำหรอก เรามีลูกหลาน ถ้าเราไม่ตาย สักวันก็คงต้องมีเหมือนคนอื่น"

วันถัดมา ตนก็เห็นว่าผู้ตายมีการย้ายมีดและเชือกจากห้องนอนไปไว้ที่หน้าห้องน้ำในครัวจุดเกิดเหตุ แต่ตนก็ไม่ได้เอะใจ เพราะคิดว่าภรรยาคงไม่ทำจริง แต่เมื่อวันที่ 17 ส.ค. 64 เวลา 04.00 น. ผู้ตายตื่นและเดินออกมาจากห้องนอน เดินไปเดินมาภายในบ้านประมาณ 2-3 รอบ

ก่อนที่จะเอ่ยปากคุยกับตนที่นอนอยู่ในบ้านว่าจะพาหนีเจ้าหนี้ไปอยู่สามเหลี่ยมทองคำดีไหม ตนก็บอกว่าถ้าเราไปอยู่สามเหลี่ยมทองคำก็หนีอะไรไม่พ้นอยู่ดี เพราะเขาต้องตามเจอแน่นอน ภรรยาบอกว่างั้นไปอยู่ต่างจังหวัด ตนบอกว่าหนีทำไม ขอเขาผ่อนจ่ายได้ไหม สักวันละ 200-300 บาท แต่ภรรยาบอกว่า "เขาคงไม่ยอมมั้ง" จนกระทั่งเวลาประมาณ 05.30 น. ตนได้ลุกออกไปดูที่หลังบ้านเพื่อจะเข้าห้องน้ำ เห็นผู้ตายแขวนคอตัวเองเสียชีวิตอยู่หน้าห้องน้ำในครัวหลังบ้านแล้ว

จากนี้ขอให้ไปสู่สุคติชั้นฟ้า ให้ได้ดี ตนก็จะดีใจ เพราะหลังจากนี้ต่อให้ตนตายไปก็จะไม่ลืมเขา และวันที่ 19 ส.ค. 64 จะนำศพไปเผาที่ป่าช้าในหมู่บ้าน