กรณีเกิดเหตุไฟไหม้ภายในบริษัท วัฒนา ฟุตแวร์ จำกัด ตั้งอยู่เลขที่ 54/8 ซอยกิ่งแก้ว 9/1 ต.ราชาเทวะ อ.บางพลี จ.สมุทรปราการ ในที่เกิดเหตุพบว่าเป็นอาคาร 2 ชั้น ซึ่งเป็นโรงงานผลิตรองเท้าขนาดใหญ่ สร้างความเสียหายมูลค่าหลาย 100 ล้านบาท
ล่าสุดวันที่ 20 ต.ค.64 ทีมข่าวอมรินทร์ ทีวี ได้ลงพื้นที่สำรวจความเสียหายของบริษัทดังกล่าว ซึ่งเป็นโรงงานผลิตรองเท้าขนาดใหญ่ เนื้อที่ 1,500 ตารางเมตร เวลา 13.00น. เจ้าหน้าที่ดับเพลิงองค์การบริหารส่วนตำบลราชาเทวะ สามารถควบคุมเพลิงและควันที่ลอยออกมาได้ทั้งหมด ก่อนเก็บของออกจากพื้นที่
ขณะเดียวกันทีมข่าวได้เดินเข้าไปในตัวโรงงานที่ถูกเพลิงไหม้ ลักษณะเป็นอาคาร 2 ชั้นลอย ข้างในโรงงานเป็นเครื่องจักร วัสดุอุปกรณ์การผลิตรองเท้า กาว ทินเนอร์ สารเคมีที่ใช้ประกอบรองเท้าและถังแก๊ส ซึ่งถูกเพลิงไหม้ทั้งหมด เหลือเพียงเศษซากเท่านั้น ส่วนบริเวณหลังคาเป็นกระเบื้องได้พังลงมา ขณะเดียวกันโครงสร้างของตัวอาคารปกติ ไม่ได้ทรุดตัว มีเพียงรอยไหม้ของเพลิงเท่านั้น
นอกจากนี้ ยังมีประกาศจากสำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดสมุทรปราการ โดยมีคำสั่งให้หยุดประกอบกิจการโรงงานทั้งหมด ตั้งแต่วันที่ 20 ต.ค.64 เป็นต้นไป โดยนายณัฐพล รุพันธ์ เจ้าหน้าที่ดับเพลิงองค์การบริหารส่วนตำบลราชาเทวะ ให้ข้อมูลว่า ขณะนี้สามารถควบคุมเพลิงได้แล้ว เหลือเพียงกลุ่มควันบางส่วนที่เกิดจากการทับถมของรังกล่องกระดาษ ขณะนี้ได้ใช้น้ำฉีดเป็นจุด ๆ และด้านในความรัอนก็ไม่ค่อยแรงแล้ว ใช้เวลาควบคุมเพลิงตั้งแต่เวลา 21.00-24.00 น. ของวันที่ 19 ต.ค.64 ที่ผ่านมา
นายกิตติ จงสถิตวัฒนา อายุ 54 ปี กรรมการบริษัท เปิดเผยว่า เมื่อเวลา 21.00 น. รปภ.ได้โทรศัพท์ไปแจ้งน้องสาวของตนว่า เกิดเหตุเพลิงไหม้ที่โรงงาน ตนจึงรีบเดินทางมาตรวจสอบทันที เมื่อมาถึงตนพบเพลิงได้ลุกไหม้เกือบทั้งโรงงานแล้ว และยอมรับว่าทำอะไรไม่ถูก ตนได้แต่ยืนมองเพลิงอยู่ตรงหน้า
ก่อนที่จะสอบถาม รปภ. จึงทราบว่าเมื่อเวลา 20.50 น. ของวันที่ 19 ต.ค.64 มีกลิ่นไหม้ลอยทั่ว จึงเดินเข้าไปตรวจสอบภายในโรงงาน และพบเห็นเพลิงกำลังลุกไหม้ รปภ.รีบหยิบถังดับเพลิงขึ้นมาระงับเพลิง แต่ไม่สามารถควบคุมได้ กระทั่งเพลิงลุกไหม้ทั่วโรงงาน ประกอบกับภายในโรงงานมีผ้า พื้นรองเท้าเป็นยาง และวัสดุที่ใช้ประกอบทำรองเท้าถือว่าเป็นวัตถุไวไฟ และเป็นเชื้อเพลิงที่ดี แต่ไม่ทราบว่าต้นเพลิงเกิดจากตรงไหน
โดยโรงงานดังกล่าวเป็นโรงงานผลิตรองเท้า เปิดให้บริการมานานแล้ว ตั้งแต่ปี พ.ศ.2536 มีพนักงานทั้งหมด 100 กว่าคน ซึ่งโรงงานปฏิบัติตามกระบวนการทุกอย่างตามภาครัฐ มีทั้งวิศวกรมาตรวจเช็กสายไฟฟ้า ครั้งล่าสุดวันที่ 15 ก.ย.64 ก็ไม่พบความเสียหายหรือความผิดปกติใด ๆ ขณะนี้มูลค่าความเสียหายเป็นเงินหลายร้อยล้านบาท เพราะข้างในโรงงานไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเครื่องจักร วัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ในการผลิตรองเท้า รวมถึงโครงสร้างของโรงงาน ไม่ว่าจะเป็นหลังคาอาคารก็พังถล่มลงมาทั้งหมด
นอกจากนี้ ตนขอชี้แจงว่าโรงงานไม่ได้มีเจตนาที่จะปิดตัว แต่โรงงานถูกสั่งให้ปิดโดยสำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดสมุทรปราการ ขณะเดียวกันหากโรงงานจะไม่ถูกสั่งปิด ตนก็อยากจะให้พนักงานทุกคนหางานใหม่ เพราะตนขอเรียนตามตรงว่า "ในโรงงานไม่เหลือเครื่องจักร หรือเข้าของที่จะสามารถผลิตรองเท้าได้ต่อไปแล้วครับ"
ส่วนการช่วยเหลือเยียวยานั้น ตนยอมรับว่าเหตุการณ์ครั้งนี้บริษัทสิ้นเนื้อประดาตัว เพราะตั้งแต่โควิด-19 ระบาดรอบแรก ๆ แต่ตนยืนยันว่าบริษัทจะจ่ายเงินเดือนของเดือนต.ค.64 ให้แก่พนักงานทุกคน ส่วนค่าประกันหรือค่าเยียวยานั้น ตนขอเวลาคิด ตั้งตัว และเจรากับบริษัทประกัน หรือกรมแรงงาน ขณะนี้ตนยังไม่มีข้อมูลที่จะสามารถให้มากกว่านี้ได้ แต่หากได้เงินมาแล้ว ตนก็พร้อมที่จะชดเชยให้ทันที
อย่างไรก็ตาม ตนเป็นห่วงพนักงานทุกคน แต่ก็อยากให้พนักงานเข้าใจภาระต่าง ๆ ของบริษัทด้วย นอกจากนี้ บริษัทได้รับผลกระทบจากโควิด ลากยาวมาประมาณ 1 ปี 6 เดือน จึงทำให้บริษัทไม่ค่อยมีรายได้ อีกทั้งเมื่อ 2 เดือนที่ผ่านมา ห้างร้านปิดทั้งหมด โรงงานไม่มีรายได้เข้ามาเลย ซึ่งโรงงานไม่เคยปลดพนักงาน และพยายามดูแลมาโดยตลอด
นางอำพรรณ สิงสาหัส อายุ 59 ปี พนักงานโรงงาน เปิดเผยว่า ตนเดินทางมาที่โรงงานตั้งแต่เวลา 08.00 น. จากนั้นบริษัทได้เรียกประชุม พร้อมกับแจ้งข่าวว่าบริษัทจะปิดตัวลง ตนยอมรับว่ารู้สึกมึนงง ทำอะไรไม่ถูก นอกจากนี้ บริษัทจะจ่ายเงินเดือนเดือนนี้เป็นเดือนสุดท้าย ส่วนค่าเยียวยายังไม่พูดคุยรอประกัน ซึ่งตนไม่รู้ว่าจะได้คุยเมื่อไร
ขณะนั้น ตนรู้สึกเสียใจ เพราะตนทำงานอยู่ที่โรงงานดังกล่าวได้ 42 ปี ตอนนี้อายุ 59 ปีแล้ว โดยที่ตนได้วางแผนไว้ว่าปี 65 จะเกษียณออกจากงาน และจะได้ค่าชดเชยเป็นจำนวน 14 เดือน แต่บริษัทกลับไม่ให้อะไรเลย ความหวังพังทลาย เพราะตนจะนำเงินไปใช้จ่ายในครัวครอบและจ่ายค่าแชร์ ปัจจุบันได้เงินเดือน 12,578 บาท ทำงานมา 42 ปี และต้องถูกหักค่าประกันสังคม 314 บาทต่อเดือน
โดยตนอาศัยอยู่กับหลานสาว อายุ 15 ปี เพราะลูกชายมีภรรยาใหม่ ตนจึงรับเลี้ยงดูหลานสาวเอง ต้องจ่ายค่าน้ำ 500-600 บาท ค่าไฟ 5,000-6,000 บาท ค่ากิน 3 มื้อ 2 คน ตกวันละ 300 บาท ค่ารถไปกลับจากบ้านและโรงงาน รวม 40 บาท ซึ่งโรงงานไม่ได้มีรถมารับส่งตั้งแต่โควิด-19 รอบ 2 แล้ว นอกจากนี้ ตนยังกังวลว่าจะไม่มีเงินจ่ายค่าแชร์ โดยตนนำเงินค่าแชร์ไปปิดบ้าน ขณะนี้ต้องชำระอีก 3 เดือน เดือนละ 6,000 บาท ส่วนค่าบ้านไม่ได้จ่ายแล้วและค่ารถจักรยานยนต์ก็ไม่จ่ายแล้วเช่นกัน เนื่องจากเงินเดือนไม่พอ จึงตัดสินใจนำรถจักรยานยนต์ไปคืนให้กับเจ้าของ
อย่างไรก็ตาม ตนเข้าใจบริษัทเป็นอย่างดี แต่บริษัทก็ต้องเข้าใจพวกตนบ้าง เพราะตนอายุก็มากแล้ว จะให้ไปหางานใหม่ที่ไหนก็ลำบากและยาก หากได้เงินก้อนมาหลังเกษียณตนก็จะนำไปเปิดกิจการขายของ ทั้งนี้ ตนขอให้มีหน่วยงานที่เกี่ยวมาช่วยเหลือ
ด้านนายบุญหลาย พิมพ์ทอง อายุ 47 ปี เจ้าของร้านอาหาร กล่าวว่า ภายหลังจากเกิดเพลิงไหม้แล้วโรงงานถูกสั่งปิด ตนยอมรับว่าได้รับผลกระทบในเรื่องของรายได้ที่ลดน้อยลง เพราะลูกค้าที่มาใช้บริการ ส่วนใหญ่เป็นพนักงานในโรงงานดังกล่าว ขณะเดียวกันตนคาดว่ารายรับน่าจะลดลงไปมากพอสมควร แต่จะเป็นเงินจำนวนเท่าไรตนไม่ทราบชัดเจน เพราะไม่เคยคำนวณ
โดยร้านของตนนั้นเปิดมาแล้ว 11 ปี ช่วงพักเที่ยงพนักงานจะออกมาทานข้าวกันเยอะมาก ส่วนตัวแล้วก็คงไม่ย้ายร้านไปไหน แต่จะเปิดให้บริการตามเดิม ถึงแม้ว่ารายได้จะลดลง และคงต้องหาลูกค้ารายใหม่มาทดแทน
ทั้งนี้ ตนยอมรับว่าใจหายและเสียใจกับพนักงาน ซึ่งส่วนใหญ่พนักงานก็รอเกษียณอายุกันแล้ว พวกเขาทำงานมา 20-30 ปี อย่างไรก็ตาม ตนก็เสียใจและคอยให้กำลังใจกับพนักงานที่ถูกเลิกจ้าง ขอให้พวกเขาหางานได้ใหม่โดยเร็ว
